Vakıf (Durmak) : Ayet sonlarında veya secâvendlerde yada nefesin yetmediği yerlerde durularak nefes alınır. Durulduğu zaman da uyulması gereken kurallar vardır.

Secâvendler : Nerede durulması yada geçilmesi gerektiğini belirten harfi işaretlerdir. Bu işaretlerde durmak mananın doğru ve daha iyi anlaşılmasını sağlar. Ayet sonlarında durmak ise sünnettir. Eğer ayet ortasında vakıf işareti olmayan yerde durulacaksa da vakıf kurallarına göre durulur ve biraz geriden alınarak okumaya başlanır. Durulan yerde nefes alınmalıdır. Durup nefes almamak sekte olur ki bu doğru değildir.

م (Vakf-ı Lazım) : Durulması lazımdır. Durulmazsa mana yanlış anlaşılabilmektedir.

ط (Vakf-ı Mutlak) : Durmak iyidir, geçilebilir.

ج (Vakf-ı Caiz) : Durmak iyidir, geçilebilir.

قف (Alamet-i Vakf) : Durmak iyidir, geçilebilir.

قلى (Vakf-ı Evlâ) : Durmak iyidir, geçilebilir.

ز (Vakf-ı Mücevvez) : Geçmek iyidir, durulabilir.

ص (Vakf-ı Murahhas) : Geçmek iyidir, durulabilir.

ق (Alamet-i Vasl) : Geçmek iyidir, durulabilir.

صلى (Vasl-ı Evlâ) : Geçmek iyidir, durulabilir.

لا : Mana tamamlanmadığı için durulmaz. Ancak ayet sonunda ise durulabilir.

ع (Alamet-i Rukû) : Mana olarak bir konunun bittiği ayetin sonunda bulunur.

ث ث (Vakf-ı Muâneka) : Peş peşe olan çift üç nokta diğer işaretlerle beraber olur. Sadece birinde durulur.