Medine'den Karen'e dönüyordum. Geceydi. Çöl, her zamankinden daha sessizdi. Gökteki yıldızlara bakarak uykuya daldım. Rüyamda Resulullahı gördüm. Ömrümde hiçbir gece yoktur ki, rüyamda o resulün nur yüzünü görmüş olmayayım. Rüyamda seslendim:

“Ey âşık olduğum! Bana kısacık bir şey öğret!”

“Namaza kalktığında dünyaya veda edecekmişsin gibi namaz kıl! Sonunda özür dileyeceğin şeyler konuşma. Halkın elinde olan şeylerden ümidini kes.”

“Ey Nebi! İnsanı cennete en çok yaklaştıran şey nedir?”

“Takva ve güzel ahlak. Uzlete sığın. Dünyadan boşan ki cennetle nikâhın kıyılsın.”

“Peki, cehennemi içimize akıtan şeyler nelerdir?”

“Ağız ve utanç yeri. Dilinden ve şehvetinden sakın!”

“Karanlıkta yalnız ve tek başına yaşamanın tatlı tarafı nedir?”

“Gecenin karanlığından, çölün yalnızlığından zarar gelmez. Esas beş karanlığa dikkat et.”

“Nedir o beş karanlık Habibullah?”

“Dünyayı aşırı sevmek karanlıktır, o karanlıktan takvayla kurtulursun. Günah işlemek zulmet karanlığıdır, tövbe etmek o karanlığı dağıtan nurdur. Kabir karanlıktır, la ilahe illallah zikri o karanlığın çırasıdır. Ahiret karanlıktır, yaptığın iyilikler o karanlık yoldaki ışığındır. Sırat köprüsü karanlıktır, sadaka-i cariye o köprüye aydınlık verendir.”

“Pekâlâ; sen hiç hiddetlenmez, öfke duymaz mısın ey Nebi?”

“Ölüme iman edene öfke haramdır.”

“Ey peygamberim, hayret edip, acıdığın insan var mıdır?”

“Dili ile âlim, kalbi ile cahil olan insana hem hayret eder hem de acırım. Ağzını suyla temizler de yüreğini maneviyatla arındırmaz. Vay onun haline!”

Kaynak : Aşka Yolculuk (Veysel Karani) - Sinan Yağmur